ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Հա­սանք` ի­ջեք

Հա­սանք` ի­ջեք
17.03.2020 | 00:04
Նո­րից քվան­տի մա­սին: Ա­սել ենք` «վեր­ջին օ­րե­րին», երբ նուրբ աշ­խար­հը գրե­թե հպ­վում է կոշտ, հո­րի­զո­նա­կան աշ­խար­հին, վիբ­րա­ցիա­ներն ան­չափ մեծ ա­րա­գու­թյուն են ձեռք բե­րում: Նախ­կի­նում գոր­ծած մեղ­քը, որ կա­րող էր ան­գամ գոր­ծող սերն­դի վճար­մա­նը չար­ժա­նա­նալ, «սպա­սել» ե­կող սերն­դի չոր­րորդ պոր­տին, դա­դա­րում էր գոր­ծոն լի­նե­լուց, ան­չափ մեծ ա­րա­գու­թյուն ձեռք բե­րում, օգ­նում հենց այս սերն­դին, մար­դուն` հե­տա­հա­յա­ցի մեջ մնալ, զգալ դրանք շատ ա­րագ:
Բայց որ այս­պես ա­րագ ու այս­քան «բեղմ­նա­վոր», ա­մենևին սպա­սե­լի չէր, ինչն էլ իր հեր­թին ար­ձա­նագ­րումն է` շա­րու­նա­կա­կա­նու­թյու­նը պետք է միայն ու բա­ցա­ռա­պես «տե­ղա­վո­րել» ուղ­ղա­հա­յա­ցի` հոգևո­րի մեջ, այ­լա­պես հետևանք­ներն ան­դառ­նա­լի կլի­նեն:
Աս­ված է` վեր­ջից ա­ռաջ գա­լիս է հպար­տու­թյու­նը: Չկրկ­նենք. այն ա­մե­նա­սա­տա­նա­յա­կան-լյու­ցի­ֆե­րյան վի­ճակն է, ո­րը հիմ­նա­հա­տակ է ա­նում իր ճամ­փին պա­տա­հած ա­մեն բան: «Հպարտ քա­ղա­քա­ցու» այն դո­զան, որն ա­մեն օր, ա­մեն վայր­կյան նե­րարկ­վում է քրիս­տո­նեու­թյունն ա­ռա­ջինն ըն­դու­նած ժո­ղովր­դի են­թա­գի­տակ­ցու­թյան ծալ­քե­րում` երկ­րի, պե­տու­թյան, ոչ բա­րով, ղե­կա­վա­րի կող­մից, ա­մե­նաա­հա­վորն էր` տրանս­գեն­դեր­նե­րի, ե­կե­ղե­ցու, դպ­րո­ցի, բա­նա­կի` բո­լոր կար­գի ար­ժե­հա­մա­կար­գե­րի քանդ­ման «ո­լոր­տում»:
Ար­դյուն­քը չու­շա­ցավ: Ի դեպ. նկա­տենք, որ Ի­րա­նից ու Չի­նաս­տա­նից հե­տո հա­յաս­տա­նյան կո­րո­նա­վի­րու­սյան «հա­ջո­ղու­թյան պատ­մու­թյունն» ա­մե­նա­ցա­վո­տը, ե­թե չա­սենք` ող­բեր­գա­կանն ու խոր­հր­դա­պատ­կե­րա­յինն է` իր բո­լոր դրսևո­րում­ներվ:
Կաս­կած­վում, թես­տա­վոր­վում է իշ­խող ըն­տա­նի­քը, որն ին­քա­մա­տույց` հան­րաք­վեի է տր­ված` ե­րե­խա­նե­րով նե­րա­ռյալ, խցան­վել է Սևա­նում: Այդ օ­րե­րին նրանց ա­վագ որ­դու ծնն­դյան օրն է ե­ղել, ըն­տա­նի­քը չէր եր­կն­չել այն տո­նե­լուց: Ըն­տա­նի­քը հան­րաք­վեի է մաս­նակ­ցում Սյու­նի­քում` դեպ Ար­ցախ տա­նող «տա­ճա­րի» դար­պաս­նե­րի մոտ, ուր գնում են բո­լոր «ճա­նա­պարհ­նե­րը»:
Լոկ մեկ` հպարտ պատ­ճա­ռով. «ըն­տա­նի­քը» և նրա գլու­խը չեն ու­զում ու­նե­նալ այն Սահ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րա­նը, ո­րը մաս­նա­կիո­րեն խո­չըն­դո­տում է իր և իր ար­տա­սա­հա­մյա­նյան բո­սե­րի ինք­նազ­գա­ցո­ղու­թյա­նը, հպար­տու­թյան դո­զա­յա­վոր­ման չա­փա­քա­նա­կին` Ար­ցա­խը տա­լու, Ստամ­բու­լյան այ­լա­սեր­վա­ծու­թյուն և մնա­ցյալ «ա­նա­մո­թու­թյուն­նե­րը» «հա­վաս­տագ­րե­լու» հա­մար:
Հա­ջոր­դիվ. Ի­տա­լիան. այն էլ ինչ-որ չա­փով, նշա­նա­յին է. Ի­տա­լիա­յից վե­րա­դար­ձած­նե­րը նշանդ­րեք են ա­նում ու….. ար­դյունք­նե­րը չեն ու­շա­նում:
Հա­ջորդ նշա­նա­յինն է՛լ ա­վե­լի «ան­հեր­քե­լի» է, Աստ­ծո դա­տաս­տա­նը. Սուրբ գիրքն ա­սում է` սկս­վե­լու է իր իսկ տա­նից: Բա մի հատ հարց չտա՞. ե­թե Էջ­միա­ծի­նը «ծնն­դա­վայրն է իմ հո­գուս», ինչ­պե՞ս ե­ղավ, որ սուրբ քա­ղա­քից այն սկ­սեց տա­րա­ծա­կա­նու­թյուն ու­նե­նալ: Ար­դյոք Խո­րե­նա­ցու ող­բի այն հատ­վա­ծը չէ՞, որ շատ դեպ­քե­րում ե­կե­ղե­ցին էլ չե­ղավ իր բար­ձուն­քին, ու ի անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն իր ձայ­նը, աղ­մու­կը` ՃԻ­ՉԸ չա­րա­րեց` այս ա­մե­նի դեմ. ար­տա­քին «հե­զա­բա­րո­յու­թյունն» ա­ռա­վել նա­խընտ­րեց, երբ բո­ղո­քա­կան, ե­հո­վա­կան, մոր­մոն ե­կե­ղե­ցի­նե­րը լց­վել են մեր կյանք, մեր փո­ղոց­ներ, մեր հո­գի` տո­նե­լու ի­րենց հաղ­թա­նա­կը:
Այս բո­լոր ար­ձա­նագ­րում­նե­րը զուտ ճա­նա­չո­ղա­կան բնույ­թի են: Կր­կին խփում ենք նույ­նին: Որ­քան էլ աշ­խար­հիկ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը փոր­ձեն մի­ջոց­ներ ձեռ­նար­կել (փա՜ռք Աստ­ծո, որ ար­դեն իսկ նոր­մալ քայ­լեր ա­նում են. էդ­պես է` վտան­գը մինչև մաշ­կիդ, ջա­նիդ չդիչ­պի, ուշ­քի չես գա), բայց ա­մե­նա­մեծ ա­նե­լիքն ու­նի հոգևոր շեր­տը:
ՈՒ այս դեպ­քում ա­մենևին չի նկա­տառ­վում ե­կե­ղե­ցին ու ե­կե­ղե­ցա­կա­նը: Չեմ ա­սում` կղե­րա­կա­նու­թյու­նը հոգ­նեց­նող է: Ա­սում եմ, որ հոգևոր մե­կի` մի քա­նի­սի գո­յու­թյունն իսկ զո­րու էր Սո­դոմ-Գո­մո­րը ո­րը հենց այս` կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին հա­մա­ճա­րա­կի տակ էր, ե­թե ու­նե­նար 10… եր­կու` մեկ, ար­դար, կա­րող էր կան­խել չա­րի­քը, շար­ժել Աստ­ծո գու­թը:
Միս­տի՞կ է: Բայց Ի­րա­կա­նու­թյունն ու Ճա­նա­պարհն է: Փոր­ձենք գտ­նել այ սրա կո­դը, ան­հատ­նե­րին. մեկ­տեղ հա­ռա­չե­լու ու­ղերձ հղել նրանց` գի­տակ­ցա­կան հա­սու­նու­թյամբ շար­ժե­լու մեր ներ­սում ապ­րող Ա­ՄԵ­ՆԱ­ՄԵ­ԾԻՆ, որն էլ կշար­ժի բո­լո­րիս, այդ թվում` աշ­խար­հիկ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին, ո­րոն­ցից, որ­քան էլ պա­րա­դոք­սալ, այս պա­հին կախ­ված է Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի` բո­լո­րիս ճա­կա­տա­գի­րը:
Ա­ղեր­սում եմ նախ` իմ ներ­քին հա­մե­րաշ­խու­թյու­նը ի­րենց հետ, ու հե­տո` նույն այդ այ­րե­րի` ժո­ղովր­դի հետ ի­րա­կան, նե­րո­ղու­թյամբ, կա­տար­վածն ու կա­տար­վո­ղը հաս­կա­նա­լով (ոչ կա­պի­կա­բար, ոչ պո­պու­լիս­տա­բար, ոչ ամ­բի­ցիա­բար, ոչ ի­րե­նա` այդ ա­մե­նից օգտ­վե­լու այ­լան­դակ խա­սյա­թի հան­գույն):
Ներ­քին դարձ:
Ա­մե՜ն:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 5529

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ